У сэрцы і дагэтуль не патухлі
Заранкавыя водсьветы вясны.
Я нават помню, як скрыпелі туфлі,
Калі праходзілі Вы ўздоўж сьцяны.
У зале той, бітком набітай, цешай,
Іх тонкі, мяккі, мілагучны скрып
Здаваўся музыкай мне паднябеснай,
I я ўзьлятала зь ёй увысь бяз крыл.
I тут жа падала дадолу ніцма,
Спалохаўшыся мрояньня свайго:
«Дурніца я, нікчэмная дурніца,
Ня вартая і позірку яго!..»
I больш ня мроіла... Хоць вочы пухлі
Ад сьлёз – ад першых сьлёз маёй вясны.
Я нават помню, як скрыпелі туфлі,
Калі праходзілі Вы ўздоўж сьцяны.
2001
|
|
